UNIVERSE | MARKNO SPECIAL CHAPTER

            ร่างบางถูกดันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำการบ้านของมาร์คลีก่อนที่มาร์คลีจะผละออกมาเพื่อล็อคประตูห้อง มือเล็กค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางของตัวเองออกก่อนจะถูกหยุดโดยมือหนา ทำให้มีเพียงกระดุมสองเม็ดบนเท่านั้นที่ถูกแกะออกและไหล่บางที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา ร่างสูงบดริมฝีปากจูบลงบนไหล่ขาวเนียนเรื่อยขึ้นไปจนถึงซอกคอบอบบาง เจโน่เอียงหน้าเล็กน้อยเพราะสัมผัสที่ชวนให้เสียวซ่าน

            มาร์คลีดันตัวเข้าไปแยกขาของเจโน่ออกและไม่รีรอที่จะถอดกางเกงออกไปรวดเดียวจนหมด สัมผัสขาอ่อนให้คนตัวเล็กใจเต้นและตัวสั่นเพราะสัมผัสวาบหวาม มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตัวเล็กโดยที่เจ้าตัวก้มหน้ากัดนิ้วตัวเองกลั้นเสียงคราง ค่อยๆขยับขึ้นลงจนเสียงครางดังเล็ดลอดออกมา

            “อื้อ พี่มาร์ค”

            กดริมฝีปากบดเบียดกลีบปากนิ่มจนแทบจะละเอียดด้วยกามอารมณ์ นิ้วมือเปียกน้ำลายถูกดึงออกมาวางไว้ที่แก้มของมาร์คลี สอดลิ้นร้อนเข้าไปแทนที่นิ้วเล็กกวาดต้อนลิ้มชิมความหวานที่โหยหาจากลิ้นเล็กที่เกี่ยวรัดกันอยู่ มือหนายังคงทำหน้าได้ไม่ขาดตกบกพร่องเรียกเสียงครางออกมาจากลำคอระหงเป็นระยะ

            มือเล็กไล่ลงมาตามร่างกายสูงใหญ่ตามลักษณะของเด็กวัยมัธยมและปลดเอากางเกงของมาร์คลีออกไป เริ่มต้นสำรวจท่อนร้อนด้วยมือเล็กที่เย็นเฉียบจนมาร์คลีต้องปลดปล่อยเสียงครางต่ำออกมา เจโน่ขยับมือรูดรั้งท่อนร้อนขึ้นลงเพิ่มราคะในร่างกายให้มาร์คลีอย่างที่ชอบทำและคนตัวสูงก็มักจะอดไม่ได้ที่จะดันคนตัวเล็กนอนลงและสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปโดยไร้การเบิกทางที่ช่องทาง

            เจโน่กัดนิ้วเล็กเอาไว้พร้อมกับส่งเสียงครางออกมา ดวงตาเรียวเล็กมองมาที่มาร์คลีด้วยความเย้ายวน ยิ่งสบตากันแรงกระแทกจากคนตัวสูงยิ่งเพิ่มมากขึ้น อดไม่ได้ที่จะร้องปรามเพราะความเจ็บปวด

            “พี่มาร์ค อื้อ.. หนูเจ็บ...”

            แขนแกร่งโอบรัดเอวบางให้คนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแทนคำขอโทษที่ทำรุนแรงใส่ เจโน่กอดรัดมาร์คลีเอาไว้แน่นยิ่งรับแรงกระแทกยิ่งอ่อนแรงกอดเข้าไปทุกที มาร์คลียังคงประคองตัวของเจโน่เอาไว้ในอ้อมกอดแข็งแรง ลูกแมวเจโน่เงยหน้าขึ้นไปจูบคางเจ้าของแสนรักอย่างออดอ้อนก่อนที่มาร์คลีจะก้มลงมามอบจุมพิตอ่อนหวานให้ ร้อนแรงขึ้นทุกทีเช่นเดียวกับแรงกระทำที่มาร์คลีส่งมันให้เจโน่

            เสียงครางหวานดังไม่หยุด มือเล็กกอบกุมท่อนร้อนของตัวเองพลางชักขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับที่มาร์คลีกระแทกลงมา

            “อื้อ พี่มาร์ค”

            “หื้ม”

            “หนูไม่ไหวแล้ว อื้อ”

            ร่างบางกระตุกตัวพร้อมๆกับที่น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากแกนกายเปรอะเปื้อนไปทั้งมือบางและเสื้อตัวบางของเจโน่รวมไปถึงเสื้อของมาร์คลี ยิ่งเห็นคนตัวเล็กกระตุกแรงที่อยากจะกระแทกกระทั้นเข้าใส่ยิ่งมากเป็นทวีคูณ เจโน่อ่อนแรงจนแทบจะยึดเกาะไหล่หนาเอาไว้ไม่ไหว

           มาร์คลีกระแทกส่วนล่างลงมาถี่จนเจโน่หอบหายใจ แรงจนโต๊ะทำการบ้านเกิดเสียงดัง เสียงครางหวานดังระงมไปทั่วทั้งห้อง เจโน่กอดร่างสูงเอาไว้แน่นเพราะแรงถูกกระทำช่างรุนแรงเหลือเกิน เหมือนตัวเองถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆไม่ต่างจากเหยื่อที่กำลังถูกเสือตัวใหญ่ขย้ำ

            “อ๊า...”

            “อ่า..”

            แรงกระแทกสุดท้ายแทบจะช่วงชิงลมหายใจของเจโน่ออกไปด้วย ร่างบางปล่อยตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของมาร์คลี คนตัวเล็กกระตุกเล็กน้อยและร้องครางในลำคออ้อนคนตัวสูงกว่า แขนเล็กกอดรัดเอวหนาเอาไว้ด้วยความเหนื่อยล้าเหมือนวิ่งมาราธอนมาได้สิบกิโลเมตร

            “อยากกินชาเขียวนมสดมั้ย”

            “อยาก!”

            เรี่ยวแรงที่หายไปไม่รู้กลับมาจากไหนเพียงแค่ได้ยินชื่อชาเขียวนมสด หูของเจโน่คงตั้งตรงเหมือนลูกแมวกำลังจะได้กินขนมแมวเลียอะไรทำนองนั้น

กลับไปอ่านต่อที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1515791&chapter=23