ร่างบางถูกดันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำการบ้านของมาร์คลีก่อนที่มาร์คลีจะผละออกมาเพื่อล็อคประตูห้อง
มือเล็กค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางของตัวเองออกก่อนจะถูกหยุดโดยมือหนา
ทำให้มีเพียงกระดุมสองเม็ดบนเท่านั้นที่ถูกแกะออกและไหล่บางที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา
ร่างสูงบดริมฝีปากจูบลงบนไหล่ขาวเนียนเรื่อยขึ้นไปจนถึงซอกคอบอบบาง
เจโน่เอียงหน้าเล็กน้อยเพราะสัมผัสที่ชวนให้เสียวซ่าน
มาร์คลีดันตัวเข้าไปแยกขาของเจโน่ออกและไม่รีรอที่จะถอดกางเกงออกไปรวดเดียวจนหมด
สัมผัสขาอ่อนให้คนตัวเล็กใจเต้นและตัวสั่นเพราะสัมผัสวาบหวาม
มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตัวเล็กโดยที่เจ้าตัวก้มหน้ากัดนิ้วตัวเองกลั้นเสียงคราง
ค่อยๆขยับขึ้นลงจนเสียงครางดังเล็ดลอดออกมา
“อื้อ
พี่มาร์ค”
กดริมฝีปากบดเบียดกลีบปากนิ่มจนแทบจะละเอียดด้วยกามอารมณ์
นิ้วมือเปียกน้ำลายถูกดึงออกมาวางไว้ที่แก้มของมาร์คลี
สอดลิ้นร้อนเข้าไปแทนที่นิ้วเล็กกวาดต้อนลิ้มชิมความหวานที่โหยหาจากลิ้นเล็กที่เกี่ยวรัดกันอยู่
มือหนายังคงทำหน้าได้ไม่ขาดตกบกพร่องเรียกเสียงครางออกมาจากลำคอระหงเป็นระยะ
มือเล็กไล่ลงมาตามร่างกายสูงใหญ่ตามลักษณะของเด็กวัยมัธยมและปลดเอากางเกงของมาร์คลีออกไป
เริ่มต้นสำรวจท่อนร้อนด้วยมือเล็กที่เย็นเฉียบจนมาร์คลีต้องปลดปล่อยเสียงครางต่ำออกมา
เจโน่ขยับมือรูดรั้งท่อนร้อนขึ้นลงเพิ่มราคะในร่างกายให้มาร์คลีอย่างที่ชอบทำและคนตัวสูงก็มักจะอดไม่ได้ที่จะดันคนตัวเล็กนอนลงและสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปโดยไร้การเบิกทางที่ช่องทาง
เจโน่กัดนิ้วเล็กเอาไว้พร้อมกับส่งเสียงครางออกมา
ดวงตาเรียวเล็กมองมาที่มาร์คลีด้วยความเย้ายวน
ยิ่งสบตากันแรงกระแทกจากคนตัวสูงยิ่งเพิ่มมากขึ้น
อดไม่ได้ที่จะร้องปรามเพราะความเจ็บปวด
“พี่มาร์ค
อื้อ.. หนูเจ็บ...”
แขนแกร่งโอบรัดเอวบางให้คนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแทนคำขอโทษที่ทำรุนแรงใส่
เจโน่กอดรัดมาร์คลีเอาไว้แน่นยิ่งรับแรงกระแทกยิ่งอ่อนแรงกอดเข้าไปทุกที
มาร์คลียังคงประคองตัวของเจโน่เอาไว้ในอ้อมกอดแข็งแรง
ลูกแมวเจโน่เงยหน้าขึ้นไปจูบคางเจ้าของแสนรักอย่างออดอ้อนก่อนที่มาร์คลีจะก้มลงมามอบจุมพิตอ่อนหวานให้
ร้อนแรงขึ้นทุกทีเช่นเดียวกับแรงกระทำที่มาร์คลีส่งมันให้เจโน่
เสียงครางหวานดังไม่หยุด
มือเล็กกอบกุมท่อนร้อนของตัวเองพลางชักขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับที่มาร์คลีกระแทกลงมา
“อื้อ
พี่มาร์ค”
“หื้ม”
“หนูไม่ไหวแล้ว
อื้อ”
ร่างบางกระตุกตัวพร้อมๆกับที่น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากแกนกายเปรอะเปื้อนไปทั้งมือบางและเสื้อตัวบางของเจโน่รวมไปถึงเสื้อของมาร์คลี
ยิ่งเห็นคนตัวเล็กกระตุกแรงที่อยากจะกระแทกกระทั้นเข้าใส่ยิ่งมากเป็นทวีคูณ
เจโน่อ่อนแรงจนแทบจะยึดเกาะไหล่หนาเอาไว้ไม่ไหว
มาร์คลีกระแทกส่วนล่างลงมาถี่จนเจโน่หอบหายใจ
แรงจนโต๊ะทำการบ้านเกิดเสียงดัง เสียงครางหวานดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
เจโน่กอดร่างสูงเอาไว้แน่นเพราะแรงถูกกระทำช่างรุนแรงเหลือเกิน
เหมือนตัวเองถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆไม่ต่างจากเหยื่อที่กำลังถูกเสือตัวใหญ่ขย้ำ
“อ๊า...”
“อ่า..”
แรงกระแทกสุดท้ายแทบจะช่วงชิงลมหายใจของเจโน่ออกไปด้วย
ร่างบางปล่อยตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของมาร์คลี
คนตัวเล็กกระตุกเล็กน้อยและร้องครางในลำคออ้อนคนตัวสูงกว่า
แขนเล็กกอดรัดเอวหนาเอาไว้ด้วยความเหนื่อยล้าเหมือนวิ่งมาราธอนมาได้สิบกิโลเมตร
“อยากกินชาเขียวนมสดมั้ย”
“อยาก!”
เรี่ยวแรงที่หายไปไม่รู้กลับมาจากไหนเพียงแค่ได้ยินชื่อชาเขียวนมสด
หูของเจโน่คงตั้งตรงเหมือนลูกแมวกำลังจะได้กินขนมแมวเลียอะไรทำนองนั้น
กลับไปอ่านต่อที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1515791&chapter=23
